جوشکاری

جوشکاری یکی از قدیمی‌ترین روش‌های ساخت و تولید به حساب می‌آید. این علم شاخه‌ای از حوزه‌ی متالورژی محسوب می‌شود. بنابراین از این علم با نام متالورژی جوشکاری نیز یاد می‌شود.

هدف از جوشکاری، اتصال دائمی قطعات به یکدیگر است. این قطعات می‌توانند از جنس فلز، سرامیک، پلیمر یا کامپوزیت باشند. با توجه به این که در فرابندهای جوشکاری (ذوبی و غیر ذوبی) اتصال و درهم تنیدگی بین اتم‌ها ایجاد می‌شود، انتظار می‌رود که در بیشتر موارد استحکام جوش قطعات در حد فلزات پایه و حتی بیشتر از آن‌ها باشد.

روش‌های جوشکاری را در یک دسته‌بندی کلی می‌توان به دو نوع ذوبی و غیر ذوبی تقسیم کرد. در روش‌های ذوبی، فطعات با ذوب و انجماد در محل اتصال به یکدیگر متصل می‌شوند. این کار می‌تواند با استفاده از یک فلز پرکننده (فیلر) و یا بدون استفاده از آن انجام شود. اما در روش‌های غیر ذوبی این کار با نفوذ و اتصال اتم‌ها توسط حرارت و فشار در حالت جامد انجام می‌شود.

در کشور ما جوشکاری به صورت تخصصی در مقطع کارشناسی ارشد تدریس می‌شود. مهندسین جوش وظیفه دارند که قبل از شروع کار، نوع مواد و فرایند مناسب جوشکاری را انتخاب نمایند، درک مناسبی از عوامل موثر بر خواص مواد و کیفیت اتصالات جوشکاری داشته باشند و استانداردها و روش‌های بازرسی جوش را به خوبی بشناسند. روش‌های بازرسی مخرب و غیر مخرب از جمله مهارت‌هایی است که یک مهندس جوش در بازرسی و کنترل کیفیت قطعات باید به خوبی با آن‌ها آشنا باشد.