آلیاژسازی مکانیکی Mechanical Alloying

آلیاژسازی مکانیکی

روش آلیاژسازی مکانیکی و روش انجماد سریع دو فرایندی هستند که شباهت های زیادی به یکدیگر دارند. روش انجماد سریع که در ابتدا به عنوان یک پروژه دانشگاهی در سال ۱۹۶۰ مطرح شد و بعد با بکاربردن آن به منظور تولید ورق های فرومغناطیسی آمورفی که در ورقه های هسته های ترانسفور ماتور استفاده داشت کاربرد صنعتی پیدا کرد. محدودیت های اندازه و شکل این روش باعث ابداع روش ویژه ریخته گری به نام MELT SPINNING شد. در مقابل روش آلیاژ سازی مکانیکی که در اوایل سال ۱۹۶۶ به منظور تولید سوپر آلیاژ های پایه نیکل و آهن با توزیع فاز سرامیکی در آن به منظور کاربرد در صنایع هوافضا توسعه یافت.

روش   آلیاژسازی مکانیکی (به انگلیسی: Mechanical Alloying) روشی برای فرآوری آلیاژهای پودری است که امکان تهیه مواد همگن از مخلوط پودری عناصر سازنده را فراهم می‌کند.در این فرایند، انرژی بصورت مکانیکی از طریق ضربه به پودرهای در تماس با یکدیگر وارد می‌شود. برخوردهای نامنظم منجر به تغییرشکل پلاستیک ذرات و اتصال آنها توسط جوش‌سرد به یکدیگر می‌شود. این مکانیزم منجر به ایجاد ساختار لایه‌ای از عناصر اولیه می‌شود.با ادامهٔ فرایند، تغییر شکل پلاستیک بیش از حد منجر به شکست ذرات می‌شود که با تکرار جوش‌سرد و شکست، ساختار لایه‌ای به یک ساختار همگن تبدیل می‌شود.معمولا آلودگی ناشی از مواد اولیه به صورت عنصر جانشینی و یا بین‌نشینی است، این در حالی است که آلودگی وارد شده از آسیاب اساسا عنصر بین‌نشینی و آلودگی حاصل از اتمسفر آسیاب‌کاری عمدتا به صورت عنصر جانشینی است. این در حالی است که کربنی که از سایش اجزای فولادی وارد شده به صورت ناخالصی بین‌نشینی است. در نهایت ناخالصی‌های وارد شده از عوامل کنترل‌کننده فرآیند نیز منجر به آلودگی از نوع بین‌نشینی می‌شود.