جوشکاری، شکل دهی و بهم فشردگی انفجاری (T.Z.BLAZYNSKI)
Explosive Welding, Forming & Compaction
T.Z.BLAZYNSKI
شرح:
جوشکاری، شکل دهی و بهم فشردگی انفجاری (T.Z.BLAZYNSKI) :جوشکاری را میتوان فرایند اتصال دو یا چند جسم (اغلب فلزی) توسط متمرکزکردن نیرو برای یکپارچه کردن جسم نامید. شاید اولین عمل اتصال فلزات در زندگی انسان، لحیمکاری بوده که معمولاً از یک فلز واسطه برای اتصال دو فلز استفاده میشده است. فرایندهای اولیه جوشکاری نظیر جوشکاری به روش آهنگری یا پرسکاری سرد که حدود ۴هزارسال پیش توسط انسان مورداستفاده قرار میگرفت، فرایندهای جوشکاری در فاز جامد بودند. در قرن حاضر، روشهای دیگری نظیر جوشکاری اصطکاکی، جوشکاری پاششی و جوشکاری اولتراسونیک که همگی در فاز جامد صورت میگیرد، ابداع شده است. گرچه جوشکاری انفجاری در قرن حاضر روشی شناخته شده است، اما روشهای متداول جوشکاری که هماکنون برای اتصال قطعات مختلف به کار میروند، از سه هزار سال پیش از میلاد شناخته شده بودند. تا قرن نوزدهم تنها روش اتصال قطعات به یکدیگر، روش فورجینگ (آهنگری) بود تا اینکه با پیدایش باطریهای الکتریکی، ژنراتورها و استفاده از اکسیژن و استیلن، فرایند جوشکاری به روش ذوبی اختراع شد و تاکنون با ابداع روشهای نوین جوشکاری پیشرفتهای زیادی در این زمینه صورت گرفته است که از آن جمله میتوان به جوشکاری قوسی بافلاکس محافظ، جوشکاری با پرتو الکترونها و جوشکاری با لیزر اشاره کرد. جوشکاری انفجاری فرایندی است که در آن ماده منفجره روی یک یا دو قطعه کار گذاشته شده و نیروی فشاری لازم جهت جوشکاری را تأمین میکند. موج ضربهای که در اثر انفجار به وجود میآید، کلیه اکسیدها و آلودگیهای سطحی را از بین میبرد. این روش کاربرد گستردهای در جوشکاری فلزات غیر همجنس و جوشکاریهای زیر آب دارد. تاریخچه جوش کاری انفجاری در جنگ جهانی اول پس از جوش خوردن ترکش های ناشی از متلاشی شدن گلوله توپ به بدنه جنگ افزار ها فرایند جوشکاری انفجاری کشف شد. در سال ۱۹۹۴ L.R.Calr این فرایند را بر روی آلیاژ برنج به کمک مواد منفجره قوی آزمایش کرد. در سال ۱۹۶۰ Dupont اطلاعات بدست آمده تجربی این فرایند را به صورت بینالمللی ثبت کرد و در سال ۱۹۶۲صنعت روکش دهی انفجاری را به صورت تجاری در تولید سکه های سه لایه برای دولت آمریکا در آورد.
قالب بندی:pdf
تعداد صفحات :۴۰۹
حجم :۹٫۲۳MB
دیدگاه کاربران