آشنایی با ژئوپلیمرها:پلیمرهای معدنی آلومینوسیلیکاتی

آشنایی با ژئوپلیمرها: پلیمرهای معدنی آلومینوسیلیکاتی

شرح:

ژئوپلیمرها یا پلیمرهای معدنی آلومینوسیلیکاتی دسته جدیدی از مواد مهندسی هستند که به دلیل داشتن خواص منحصر به فرد مورد توجه قرارگرفته اند. این مواد از طریق فعال سازی مواد آلومینوسیلیکاتی با محلول های سیلیکات قلیایی و هیدروکسید قلیایی و پروراندن در گستره دمایی محیط تا حداکثر زیر ۱۲۰ درجه سانتیگراد سنتز می شوند.

بسته به دمای پروراندن ژئوپلیمرها دارای ساختار آمورف تا نیمه بلورین با اندازه نانو می باشند. ازجمله خواص این مواد استحکام و مقاوت حرارتی با لا، مقاومت بالا در برابر حملات اسیدی نسبت به پلیمرهای آلی و سیمان های معدنی می باشد. در این مقاله به مرور اجمالی مکانیزم گیرش، ساختار، خواص و کاربردهای ژئوپلیمرها پرداخته می شود.

پلیمرهای معدنی آلومینوسیلیکاتی اولین بار توسط محقق فرانسوی پروفسور Davidovits معرفی شدند. منابع آلومینوسیلیکاتی مورد استفاده در سنتز ژئوپلیمرها شامل کائولین، متاکائولن، نرمه خاکستر، سرباره های متالورژیکی و کانی های آلومینوسیلیکاتی هستند. محلول های فعال کننده مورد استفاده معمولاً سیلیکات سدم یا پتاسیم هستند که می توان همراه با آن ها از هیدروکسید سدیم یا پتاسیم نیز استفاده نمود.

مزیت ژئوپلیمرها نسبت به پلیمرهای آلی مقامت بالاتر در برابر حرارت و آتش است، بنابراین از آن ها به عنوان جایگزین پلیمرهای آلی رد مورادی که نیاز به مقاومت بالا در برابر آتشو ح رارتر باشد استفاده کرد.

مزیت ژئوپلیمرها نسبت به سیمان های معدنی استحکام فشاری و سرعت افزایش استحکام بالاتر و نیز مقاومت به خوردگی بالاتر است.