فرایندهای جوشکاری قوسی (Arc Welding)

فرایندهای جوشکاری قوسی

جوشکاری قوسی (arc welding) یک روش جوشکاری است که از یک منبع تغذیه جوشکاری (welding power supply) برای ایجاد قوس الکتریکی بین الکترود (electrode) و ماده پایه و ذوب کردن فلزات در محل جوش استفاده می‌کند. جریان می‌تواند مستقیم (DC) و یا متناوب (AC) و الکترودها و مصرفی و یا غیر مصرفی باشند. منطقه جوش معمولا توسط برخی از انواع گاز محافظ (shielding gas)، بخار یا سرباره (slag) محافظت می‌شود.

فرآیندهای جوشکاری قوس الکتریکی می‌توانند دستی، نیمه اتوماتیک و یا اتوماتیک کامل باشند. قوس الکتریکی در سال ۱۸۰۷ کشف شد ولی استفاده از آن در جوش‌کاری فلزات به یکدیگر هشتاد سال بعد از این کشف، یعنی در سال ۱۸۸۱ اتفاق افتاد. فرآیند جوشکاری قوسی با الکترود کربنی در سال‌های ۱۸۸۰ و ۱۸۹۰ در اروپا و آمریکا رواج داشت ولی استفاده از ولتاژ زیاد (۱۰۰ تا ۳۰۰ ولت) و آمپراژ زیاد (۶۰۰ تا ۱۰۰۰ آمپر) در این فرآیند و فلز جوش حاصل که به علت ناخالصی‌ های کربنی شکننده بود، باعث می‌شد این فرآیند با استقبال چندانی در صنعت مواجه نشود.

در سال ۱۸۸۹ استفاده از الکترود فلزی در جوش‌ کاری با قوس الکتریکی ابداع شد. همانطور که در دسته بندی فرایندهای جوشکاری بیان می شود تعدادی زیادی فرایندهای جوشکاری در این خانواده قرار میگیرند که وجه مشترک آن ها قوس الکتریکی می باشد. قوس الکتریکی یک منبع حرارتی، اگر لازم باشد می تواند در انتقال فلز ذوب از الکترود به محل جوش و هدایت ذوب در حوضچه و اتصال نیز کمک کند. از طرف دیگر امکان دارد آن را به طور همزمان با نقش های فوق برای برطرف کردن لایه اکسید سطحی فلز هم به کار گرفت. فیزیک قوس یکی از مباحث مهم و نسبتا پیچیده است که فقط چکیده ای از بعضی مطالب آن که با بقیه مطالب جوشکاری قوسی ارتباط دارد، اورده می شود.