جوشکاری انفجاری – Explosion Welding

جوشکاری انفجاری

 جوشکاری انفجاری – Explosion Welding

جوشکاری انفجاری فرایندی است که در آن ماده منفجره روی یک یا دو قطعه کار گذاشته شده و نیروی فشاری لازم جهت جوشکاری را تأمین میکند. موج ضربهای که در اثر انفجار به وجود میآید، کلیه اکسیدها و آلودگیهای سطحی را از بین میبرد. این روش کاربرد گستردهای در جوشکاری فلزات غیر همجنس و جوشکاریهای زیر آب دارد. تاریخچه جوش کاری انفجاری در جنگ جهانی اول پس از جوش خوردن ترکش های ناشی از متلاشی شدن گلوله توپ به بدنه جنگ افزار ها فرایند جوشکاری انفجاری کشف شد. در سال ۱۹۹۴ L.R.Calr این فرایند را بر روی آلیاژ برنج به کمک مواد منفجره قوی آزمایش کرد. در سال ۱۹۶۰ Dupont اطلاعات بدست آمده تجربی این فرایند را به صورت بینالمللی ثبت کرد و در سال ۱۹۶۲صنعت روکش دهی انفجاری را به صورت تجاری در تولید سکه های سه لایه برای دولت آمریکا در آورد. جوش انفجاری، تحت ضربهای مایل و با سرعت بالا انجام میگیرد. به این ترتیب که انفجار باعث میشود تا یک موج ضربهای مایل در فصل مشترک قطعات ایجاد شود. همین امر موجب میشود فلز جامد به صورت سیال رفتار کند. بر اثر همین ضربه، قشر جهندهای از ذرات فلز با سرعت زیاد در سطح دو فلز تشکل میشود که به آن جت فلز گویند و باعث تمیزشدن سطح دو صفحه از اکسید و مواد خارجی شده و بر اثر فشار حاصل از انفجار، عمل اتصال انجام میپذیرد.

به روز رسانی :

• مقاله ای دیگر تحت عنوان جوشکاری انفجاری (فارسی) نیز اضافه شد.