فولاد زنگ نزن دوفازی

معرفی

فولاد زنگ نزن دوفازی یک خانواده از گریدهای با ترکیب خوب مقاومت خوردگی و استحکام بالا هستند که تاکنون تولید گردیده اند .خواص فیزیکی آنها بین فولادهای زنگ نزن آستنیتی و فریتی است اما خواصشان بیشتر به سمت فولادهای فریتی و فولادهای ساده کربنی میل می کند.

مقاومت خوردگی کاری و حفره برداری کلریدی فولاد زنگ نزن دوفازی نتیجه عملکرد همزمان مقادیر کرم، مولیبدن، تنگستن و نیتروژن آنها است. این فولاد ها می توانند مشابه نوع ۳۱۶ یا رنج زیر فولادهای مورد استفاده در آب دریا مانند فولادهای زنگ نزن آستنیتی ۶% باشند. کلیه فولاد زنگ نزن داپلکس نسبت به فولادهای سری ۳۰۰ زنگ نزن دارای مقاومت بسیار بیشتری در مقابل ترک های خوردگی تنشی کلریدی هستند.

این دسته از فولادهای زنگ نزن به دلیل اینکه ساختاری هستند که از مقادیر تقریباً یکسان فریت و آستنیت تشکیل شده به این نام شناخته شده اند. این فولادها حاوی درصد نسبتاً بالایی از کرم و مولیبدن هستند که دارای استحکامی تقریباً دو برابر استحکام فولادهای زنگ نزن آستنیتی آنیل شده و از مقاومت به خوردگی خوبی در در ارتباط با خوردگی های حفره ای، شیاری و تنشی در محیط های سولفیدی و کلریدی برخوردار می باشند. همچنین این دسته از فولادهای زنگ نزن هم در شرایط کارشده و هم در شرایط ریختگی تهیه و تولید می شوند.

نیتروژن در این دسته از فولادها به منظور بهبود قابلیت جوشکاری و نیز مقاومت به خوردگی آنها اضافه می شود. این در حالی است که دو آلیاژ ۳۲۹ کار شده و CD4MCu در استاندارد ASTM A240 یا ASTM A890 نیازی به نیتروژن ندارند چراکه این دو آلیاژ قبل از اینکه به اهمیت نیتروژن در این دسته از فولادهای زنگ نزن پی برده شود تولید شدند.

تاریخچه فولاد زنگ نزن داپلکس

فولادهای زنگ نزن دوفازی ،بعنوان یک میکروساختار با خواص همسانی از نوع آستنیتی و فریتی ، از حدود ۸۰ سال اخیر کشف و مورد استفاده قرار گرفته اند. آخرین گریدهای این نوع، آلیاژهایی هستند از کرم، نیکل و مولیبدن. اولین فولاد زنگ نزن دوفازی در سال ۱۹۳۰ در سوئد، در صنعت کاغذ مورد استفاده قرار گرفت. این گریدها برای کاهش مشکلات خوردگی بین دانه ای و اخیراً برای فولادهای آستنیتی پرکربن گسترش یافته اند. نوع ریختگی این آلیاژها در همین سال ها و در فنلاند پا به عرصه صنعت گذاشت.